De voetsporen van mijn moeder
Regelmatig krijg ik de vraag: “Hoe kom je eigenlijk op de gedachte om pedicure te worden?”
Daarna volgt dan altijd wel een opmerking zoals: “Bah dat gepeuter aan die vieze voeten” of “Dat je aan die vieze stinkende voeten zit zeg” of “Het zal mijn vak niet zijn hoor”
Dan denk ik altijd maar nou gelukkig dan maar dat ik mijn vak met veel plezier doe en het toevallig wel leuk vind. Eerlijk ik zou er toch niet aan moeten aan moeten denken om bij een rioolspecialist te werken.
Maar de vraag hield mij wel bezig en ja dan kom ik toch uit ergens in de jaren 80 van de vorige eeuw. Mijn moeder wilde graag een ander beroep dan het schoonmaken van huizen. Want dat zag zij zichzelf niet doen tot aan haar pensioen. En zo kwam het dat zij op haar 41e terugging naar de schoolbanken en de pedicure opleiding ging doen.
Wat vond ik haar boeken interessant en wat vond ik haar pedicure instrumenten leuk. Vooral de pedicuremotor.
Mijn moeder vertelde zo enthousiast over het vak, de problemen die zij kon oplossen, de leuke mensen die zij tegen kwam. Geen werkdag die saai was. Heel erg vaak zij ze tegen me: “Waarom ga jij de opleiding niet doen?”
Ik kwam in de schoenenwinkel te werken, en daar zag ik natuurlijk voeten die echt wel een pedicurebehandeling nodig hadden. Het begon erg te kriebelen om mijn moeders advies op te volgen en de pedicure opleiding te gaan doen. Maar wat zou dat een hoop tijd en leren kosten zeg. Met 3 kleine kinderen en een part time baan zag ik dat niet zitten.
2007 werd een heel beroerd jaar. Mijn moeder werd zeer ernstig ziek en al gauw was duidelijk dat dat maar op een manier kon eindigen. 6 dec 2007 was haar crematie.
Bij het leeghalen van het huis heb ik haar pedicure spullen mee genomen. En ineens was het er weer, inmiddels waren de kinderen groter en was er tijd voor een opleiding. En zo zat ik in 2008 op 41e jarige leeftijd weer in de schoolbanken. De spullen van mijn van moeder heb ik uiteindelijk niet gebruikt. De pedicure motor was zeer verouderd en de motoren van tegenwoordig zijn erg uitgebreid en heerlijk om mee te werken.
Begin 2010 schreef ik Aldy’s Voetverzorging officieel in bij de kamer van koophandel. Tot op de dag vandaag vind ik het nog steeds een geweldig leuk vak. Alleen jammer dat mijn allerleukste, liefste collega er niet meer is om even over ons vak te kletsen.
Aldy Kool-Hagen
eerder gepubliceerd in 2012 op mijn oude website
